Eh biglang umulan. Dapat pupunta ko sa dati kong opisina para magyosi. Ang kulimlim ng panahon. Siguro nadama niya ang kaguluhan ng buhay ko kaya di rin niya alam kung aaraw ba o uulan. Bakit ganun? Kala ko maayos na ko --- yun pala, sobrang layo ko sa matino. Ni hindi nga ako makapagisip nang maayos, alam mo yun? Sabay ngayon ako matatakot. Ang tanda ko na para magkamali. Magkamali na ngayon kesa sa magkamali after 10 years diba ? Di ako pwedeng magdesisyon ng mali dahil ang dami kayang nakasalalay. Ilagay mo na sa mababaw pero kahit yung paggising ko nang maaliwalas nakadepende yun sa kung ano ba talaga. Ugh!!!
Ang tanong ko lang --- bakit ako napunta sa dati kong kinalalagyan? Ngayon di ko na talaga alam kung ano ba talaga ang ibig sabihin ng pagiging masaya. Ano ba yun? Alalahin ko kaya yung Happiness Within ko, circa 2004? Parang ganun eh. Yung nasa kaibuturan ng puso mo na kahit bangag ka alam mo di mo macocompromise. Ano ang dapat bigyan ng importansya sa napakagulong mundong ito? Hahayaan ko na lang bang lagpasan ako nito --- sa panahon na buhay pa ko --- at piliting ipikit ang mga mata ko sa mga bagay na alam kong totoo? O magpakabayani ako at ipaglaban, tingnan kung hanggang saan at hanggang kelan ako aabot. Yung tipong matira ang matibay? Susmaryosep, been there done that! Magpapakamanhid na lang ba ako? Tutal di ko naman mabawi ang dapat mabawi, ano pang saysay? Yun nga lang bawal ang eye contact. Kasi pag tinitigan mo ang mga mata ko, meron siyang sinasabing totoo. At yung totoong yun ang pinakamatinding bagay. Kung pwede lang magkakatarata ngayong mga panahon na to!
Ang alam ko nung Sunday nilagnat na ko. Tapos nagisip isip. Monday, nangangarag na. Eto na ang Tuesday, after maging mga basang sisiw sa Dela Costa dahil sa ulan, punta kami sa Apo. Pinagalitan ako ng kaibigan ko, sinermonan, pinangaralan at nilagay ang pagiisip ko sa tamang kinalalagyan. Pero ang tanong, hanggang kelan? Eh after 2 hours lang nakita ko sarili ko nasa harap na ng simbahan nakakatulog eh. Alam mo yun? Siguro kasi pag di mo na alam gagawin mo mapapadasal ka na lang talaga. Konti na lang, kasama na ko sa Tuesday club sa Baclaran. O kaya sa Thursday club sa St. Jude. Magpapakadeboto na lang ako haha. Nung Wednesday, nag dinner kasama ang mga Hapon sa Casa Armas. Papunta kami ni Jon sa Greenbelt tapos siyempre kwentuhan habang nagddrive, pinakinggan namin ang Kabilugan Ng Buwan...tamang durog so tamang kwento. Only to find out na it took him 7 years to realize kung sino talaga gusto niya. Hay, ayoko nang ganun, ayokong mangyari yun saken dahil hindi siya nakakatuwa. Nateary eyed sa Cafe Havana because of Mojito o Mojita (di ko namatandaan), kumain sa Rufus sabay hinatid si Marlon sa bahay. By the time dumating kami sa condo ni Jon, wala na kong maskara. Eh ganun talaga eh. Tangina, bakit pa kasi kelangan magproject diba?! Tapos ulitin natin ang nangyari nung isang gabi (hanggang sa mamatay tayo) at nakatulog uli ako sa harap ng simbahan. Umuwi, nakatulog sa sala. May mas pagod pa kaya sa akin? Sabay na kami magpagamot.
Sa Gweilo's kasama ko si Weng at si Coco, sabi ko sa sarili ko kelangan ko nang sabihin. Just like what Tara Holder used to say to me --- we need to pass on the love. Hahaha. Eh isipin ko muna sarili ko diba, kaya ayun. Pinuntahan ko siya, kinausap at narelieve dahil nagawa ko na ang gusto kong gawin. Kala mo madali pero one of those things that I normally wouldn't do. Siguro ganun talaga buhay. Yung inaasam ng mga tao na katahimikan makukuha lang yun kapag wala ng latak sa sistema natin? Walang baggages, wala ng dapat na finifilter. Medyo natahimik na ako at nasettle na. Pero di ako magpapakasanto para sabihin na ganun na lang yun. Well in a way, wala na akong magagawa. Kelangan ko na lang antayin ang panahon na ops, game over, ok na ako.
So sa 4 na araw na lumipas na nakatulog ako sa simbahan, nakatulog sa sala at nasusuka sa kabadtripan, naisip ko dapat finale ang Friday. Buong linggo kaya dumaan ako sa butas ng karayom. Birthday ni Ms Che, tamang usap din with Ms Tiny. Alam mo yung feeling na you want to learn from other people's stories in the hope that you wouldn't be in the same rut as they were before, assuming may mga pinalagpas? Yun lang naman yung katangi tangi kong pag-asa na magkanda leche leche na, ang importante masaya ko at hindi fake. Kaso ang daming tao na di na totoo ngayon eh...so how can I even compete with that? Naisip ko na lang, i-eenjoy ko na lang ang mga lakad ko sa mga susunod na panahon. Wala pa ko sa stage na if you can't beat them join them. Pero medyo malapit na. Haha. Konti pang pilit.
Ang pinakamatindi pa diyan, pinadalhan ako ng bulaklak at sulat kahapon. At tinanong at sinabihan. Ang gulo ng buhay. Kung pwede lang uminom ng gamot para magiba ang ihip ng hangin at magbago ang isip, matagal ko nang ginawa yun. Ano ba ang mali sa akin? Eto lang, kung mali na lang talaga yun ayoko nang maging tama. Nak!!! Talagang to the tune of if loving you is wrong then I don't want to be right. Ay sus. Tapos na ang lahat. May mga tao na na masaya na ngayon. Ang tangi ko na lang masasabi ay sana nga. Sana nga masaya na. Nang matahimik na ang dapat matahimik. :-)
Read more...
